"ΑΥΛΑΙΑ" ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022",ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..

"ΑΥΛΑΙΑ" ΓΙΑ ΤΗΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022",ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.. Η Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ 2000-2022» μετά από εικοσιδύο ολόκληρα χρόνια έκδοσης, ολοκλήρωσε τον κύκλο της. Το έτος 2023 δεν θα είναι πια εδώ αλλά εδώ(http://politikinewsaaa.blogspot.com) ως "Η Χρήσιμη Εφημερίδα!!. Ευχαριστούμε από καρδιάς όσους μας αγάπησαν, μας τίμησαν με την απίστευτη αναγνωσιμότητά της, μας εμπιστεύθηκαν και ακόμα το κάνουν έως σήμερα. Ευχαριστούμε όσους συνεργάστηκαν μαζί μας, όσους μας εμπιστεύθηκαν και μας στήριξαν. Με αληθινή, βαθύτατη εκτίμηση προς Ολους Σας… ΓΙΑΝΝΗΣ και ΜΑΡΙΑ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ

ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ η λειτουργία του παρόντος Ιστολογίου

ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: https://politikinewsaaa.blogspot.gr/

ATTENTION!!! NEW ADDRESS for politikinews:

https://politikinewsaaa.blogspot.gr/

ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ: ΠΡΟΣΟΧΗ!! ΔΙΑΚΟΠΤΕΤΑΙ η λειτουργία του παρόντος Ιστολογίου ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: https://politikinewsaaa.blogspot.gr/ ATTENTION!!! NEW ADDRESS for politikinews:https://politikinewsaaa.blogspot.gr/
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση ή διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος διαδικτυακού τόπου σε ό,τι αφορά τα άρθρα της ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ και του ΓΙΑΝΝΗ Γ. ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ με οποιονδήποτε τρόπο, ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό ή άλλο, χωρίς την προηγούμενη γραπτή άδεια των Αρθρογράφων. Νόμος 2121/1993 - Νόμος 3057/2002, ο οποίος ενσωμάτωσε την οδηγία 2001/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Aθαν.Χ. Παπανδρόπουλος ΕUROPEAN BUSINESS REVIEW. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Aθαν.Χ. Παπανδρόπουλος ΕUROPEAN BUSINESS REVIEW. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

κ. Αθαν.Χ.Παπανδρόπουλου / ΕUROPEAN BUSINESS REVIEW άλλο ένα εξαίρετο άρθρο:"Μετά τη διαρθρωτική κατάρρευση"

http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=2846

Μετά τη διαρθρωτική κατάρρευση

Όλα δείχνουν ότι, ενώ οι εταίροι-δανειστές μας βοήθησαν την αποφυγή άτακτης χρεοκοπίας και την ηπιότερη προσαρμογή στην πραγματικότητα, το πολιτικό σύστημα συνολικά είναι ανεπίδεκτο μαθήσεως. Άρα τα χειρότερα τώρα έρχονται…
Από: EBR - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Δευτέρα, 20 Μαρτίου 2017

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«Όταν το ΑΕΠ σε μία χώρα σχηματίζεται σε συντριπτικό ποσοστό από την κατανάλωση εισαγόμενων κυρίως προϊόντων, τα οποία σε μεγάλο βαθμό αγοράζονται και πωλούνται με δανεικά, τότε, για να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία σε περιπτώσεις κρίσης χρέους, μία και μόνον λύση υπάρχει: ο περιορισμός της κατανάλωσης και η τόνωση της παραγωγής μέσα από αναδιαρθρώσεις και περικοπές συντάξεων, αμοιβών και σπατάλης του δημόσιου τομέα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, για να επαναλειτουργήσει η οικονομική μηχανή, απαιτούνται τεχνικές παρεμβάσεις στον τρόπο λειτουργίας της, ο οποίος δεν πρέπει και δεν μπορεί να παραμένει ίδιος με αυτόν που προκάλεσε την κρίση. Και στην Ελλάδα η τελευταία δεν έχει σχεδόν καμμία απολύτως σχέση με την χρηματοοικονομική καταιγίδα του 2007-2008 στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο. Η Ελλάδα είχε και έχει ενδογενή διαρθρωτικά προβλήματα, άσχετα με τις εξελίξεις στον διεθνή οικονομικό περίγυρο». 

Τα λόγια αυτά δεν τα είπε κάποιος άσχετος ανθέλληνας «πράκτορας» της διεθνούς τοκογλυφίας και τσιράκι του κ. Σόϊμπλε. Είναι διαπιστώσεις κορυφαίου στελέχους της Παγκόσμιας Τράπεζας, ειδικότερα δε του τμήματος ερευνών της, το οποίο δραστηριοποιήθηκε περί την ελληνική οικονομία μετά από προτάσεις που έγιναν στην Τράπεζα για δάνειο προς την Ελλάδα. Δάνειο που η Τράπεζα υποπτεύεται ότι τής ζητήθηκε όχι για την αναδιάρθρωση της ελληνικής παραγωγής, αλλά για άλλους λόγους που έχουν σχέση με την παραμονή ή όχι της χώρας μας στην ευρωζώνη.

Από την άποψη αυτή, τόσον η Παγκόσμια Τράπεζα όσο και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παρακολουθούν με μεγάλη προσοχή τις τελευταίες πρωτοβουλίες του υπουργού Ανάπτυξης κ. Δημ. Παπαδημητρίου, ο οποίος συγκρότησε μία Επιστημονική Επιτροπή Αναπτυξιακού Συμβουλίου με πρόσωπα που έχουν ταχθεί κατά της ευρωζώνης, υπέρ του κράτους-επιχειρηματία και υπέρ της εισαγωγής διπλού νομίσματος στην ελληνική οικονομία. Μερικά από τα πρόσωπα αυτά, στις ΗΠΑ –όπου συνεργάζονταν με το Levy Institute, πρόεδρος του οποίου ήταν ο κ. Δημ. Παπαδημητρίου– ήταν και είναι φιλικά προς το περιβάλλον των Μπιλ Κλίντον και Μπαράκ Ομπάμα και όχι λίγες φορές είχαν ταχθεί κατά της Γερμανίας και της δεσπόζουσας θέσης της στην ευρωπαϊκή οικονομία. 

Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα άρθρα του Jan Kregel, Διευθυντή Ερευνών του Levy Institute, γνωστού νεοκεϋνσιανού οικονομολόγου και φοιτητή της Joan Robinson στο πανεπιστήμιο Καίμπριτζ. Πρόεδρος σήμερα της Επιστημονικής Επιτροπής του Αναπτυξιακού Συμβουλίου, με μέλος την καθηγήτρια Mariana Mazzucato, γνωστή θεωρητική και συγγραφέα του βιβλίου «Επιχειρηματικό Κράτος», ο καθηγητής Jan Kregel μάς οδηγεί προς δύο βασικές εκτιμήσεις, με βάση τις θέσεις και απόψεις του: Πρώτον, θα σκέπτεται και θα σχεδιάζει πώς μπορεί να αναπτυχθεί στην Ελλάδα ένα νέο «πελατειακό κράτος», προσανατολισμένο στην ψηφιακή εποχή, με ποιους και με ποια χρηματοδότηση. Δεύτερον, με ποιον τρόπο αυτό το νέο πελατειακό μόρφωμα θα μπορούσε να απεμπλακεί από την ευρωζώνη, συμβάλλοντας παράλληλα και στην διάλυσής της.

Στο νέο, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οι άνθρωποι του Ινστιτούτου Levy πιστεύουν ότι ο κρατικός καπιταλισμός θα είναι κυρίαρχος σε παγκόσμιο επίπεδο και σε αρκετές χώρες (Κίνα, Βιετνάμ, Σιγκαπούρη κ.α.) θα συνοδεύεται και από αυταρχικά καθεστώτα νεοκομμουνιστικού τύπου.

Εκτιμάται ότι ένα τέτοιο καθεστώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί και σε μία πτωχευμένη και εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης Ελλάδα, όπου η δημοκρατία θα ήταν για το ευρύ κοινό έννοια κενή περιεχομένου, αν όχι πικρή περιπέτεια. Εξάλλου, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τελευταία δημοσκοπική έρευνα της Κάππα Research, μόνον 6 Έλληνες στους 100 έχουν εμπιστοσύνη στο κοινοβούλιο, ποσοστό τρομακτικά χαμηλό που από μόνο του λέει πολλά.

Μέσα σε αυτό το δύσοσμο και από κάθε άποψη καταθλιπτικό περιβάλλον, είναι πολύ πιθανόν η καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης να υποκρύπτει πολλές σκοπιμότητες από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα. Για λόγους ενός ακατανόμαστου τακτικισμού, είναι πιθανόν να επιδιώκεται η διαρθρωτική κατάρρευση της οικονομίας για τον πολύ απλό λόγο ότι θα αποτελέσει ωρολογιακή βόμβα στα χέρια νέας κυβέρνησης, η οποία ως αντιπολίτευση θα έχει έναν αδίστακτο δημαγωγό. Έναν δημαγωγό που, γιατί όχι, θα μπορούσε να προκαλέσει νέες εκλογές με διακύβευμα το μέσα ή έξω από την ευρωζώνη, βάσει σχεδίου που ήδη εκπονείται.

Αυτό είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο, το οποίο εντούτοις δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί με επιτυχία. Διότι, όταν μία χώρα βρίσκεται ήδη υπό συνθήκες διαρθρωτικής καταρρεύσεως και κυριαρχεί σε αυτήν η νοοτροπία της προσόδου με δανεικά, δύσκολα μπορεί να προσαρμοστεί σε μία διαφορετική αντίληψη –που, εν προκειμένω, είναι αυτή της παραγωγικής πραγματικότητας. Η ύπαρξη σε μία χώρα παραγωγικής βάσης, και μάλιστα εξωστρεφούς, όποιο νόμισμα και αν έχει η χώρα, θα παραμένει εξαρτώμενη από νοοτροπίες και συμπεριφορές που για την ώρα είναι άγνωστες στην Ελλάδα. Όλα δείχνουν δε ότι δύσκολα θα μπορούσαν να αλλάξουν, διότι πάνω απ’ όλα η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει και σοβαρές ιδεολογικο-πολιτικές ανεπάρκειες, μοιραίες σε μία εποχή μετασχηματισμών.

Όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο οικονομολόγος κ. Δημήτρης Ιωάννου, «τα αποτελέσματα προσφάτων ερευνών της κοινής γνώμης –με θέματα που εκτείνονται μέχρι το εύλογο ερώτημα αν μάς ψεκάζουν και με τί– όχι μόνον έρχονται να επιβεβαιώσουν συμπεράσματα που είχαν εξαχθεί από ανάλογες έρευνες παλαιότερα, αλλά δίνουν και την δυνατότητα, μέσω μίας ανάγνωσης σε δεύτερο επίπεδο, να απαντηθεί πληρέστερα το ερώτημα γιατί η Ελλάδα συνεχίζει να ταλαιπωρείται με μνημόνια ενώ οι άλλες χώρες που εισήλθαν σε ανάλογες δεσμεύσεις, και σε μεταγενέστερο χρόνο από αυτήν, έχουν ήδη εξέλθει».


Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

"Η περί το χρέος μυθοπλασία και η σημασία της":κ. Αθ.Χ.Παπανδρόπουλου-EUROPEAN BUSINESS REVIEW άρθρο

Η περί το χρέος μυθοπλασία και η σημασία της

Η χώρα, αντί να ασχολείται με την προσέλκυση επενδύσεων ώστε να φτιάξει νέες αποδοτικές δουλειές, χρησιμοποιεί το άλλοθι του χρέους για να μην κάνει ούτε ένα βήμα προς το μέλλον
Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου 2017
http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=2755

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Υποστηρίζεται πλέον από πολλές πλευρές ότι ζούμε στην «εποχή της μετα-αλήθειαν πολιτικής» (post-truth politics), που είναι αυτή του ψεύδους, της οργής και της συνειδητής εξαπάτησης. Κατά κανόνα δε, σε παρόμοιες εποχές όπου η λογική του συρμού είναι σήμα κατατεθέν του δημόσιου διαλόγου, η πραγματικότητα παραμερίζεται προς όφελος μίας εικονικής εκδοχής της. 

Στο πλαίσιο αυτό, στην καθ’ ημάς οικονομική πραγματικότητα, πολύς λόγος γίνεται για το δημόσιο χρέος της χώρας και την αναδιάρθρωσή του. Παράλληλα δε στο προσκήνιο βρίσκεται και το πρωτογενές πλεόνασμα –που, ως ποσοστό του ΑΕΠ, μάς λένε ότι θα πρέπει να είναι στο 3,5%. Επίσης, κατά κόρον διατυμπανίζεται ότι η απαίτηση των εταίρων-δανειστών για παρόμοιου ποσοστού πλεόνασμα υπονομεύει την ανάπτυξη, η οποία έτσι γίνεται ευσεβής πόθος. 

Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Πολύ φοβούμεθα πως όχι. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. 

Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να τονίσουμε ότι τα πλεονάσματα φέρνουν ανάπτυξη και όχι αντιστρόφως. Και από την άποψη αυτή, οι αναφορές στον Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς και την θεωρία του είναι παραπλανητικές. Κατά τον διάσημο Βρεταννό οικονομολόγο, πάντα πρώτα πετυχαίνεις υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς και μετά απολαμβάνεις υψηλά φορολογικά έσοδα, τα οποία μπορούν να εξασφαλίσουν πρωτογενή πλεονάσματα. Είναι δε γνωστό ότι στην Ελλάδα των μέσων της δεκαετίας του 1990 υπήρξε μία περίοδος πρωτογενών πλεονασμάτων η οποία επέτρεπε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης τροφοδοτώντας και μιαν αίσθηση ευμάρειας –που στηριζόταν, όμως, στην κατανάλωση και όχι στην ανταγωνιστική παραγωγή και την βελτίωση της παραγωγικότητας.

Στις χαλεπές μέρες μας, λοιπόν, το κύριο και πολύ καυτό θέμα δεν είναι άλλο από αυτό της τονώσεως της ανάπτυξης, για να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα. Ωστόσο, τόνωση της ανάπτυξης σε μία οικονομία περίπου 60% κρατικοποιημένη και αντιπαραγωγική είναι μία δύσκολη άσκηση, που απαιτεί ριζικά μέτρα απελευθέρωσης. 

Για να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία απαιτούνται επενδυτικά κίνητρα σοκ, εξαγωγές με κάθε κόστος, επιχειρηματικές διευκολύνσεις, καθαρές χρήσεις γης, γρήγορη δικαιοσύνη, υψηλής ποιότητας τεχνική εκπαίδευση και καλλιέργεια πνεύματος δημιουργίας. Απαιτούνται, δηλαδή, μέτρα και θεσμικές αλλαγές που πλήττουν το πελατειακό σύστημα, εξουδετερώνουν την γραφειοκρατία και άρα αποδυναμώνουν την πολιτική εξουσία. Κατά συνέπεια, το πολιτικό σύστημα πρέπει να κάνει σοβαρές παραχωρήσεις στην κοινωνία των πολιτών –κάτι που με τίποτα δεν θέλει. Κρύβεται έτσι πίσω από το χρέος, το οποίο σε ποσοστό πάνω από 80% είναι κυβερνητικό, έχει χαμηλή ετήσια εξυπηρέτηση, αστεία επιτόκια κα μπορεί να παραταθεί για αρκετά ακόμη χρόνια. 

Αφ’ εαυτό, λοιπόν, το δημόσιο χρέος δεν είναι τόσο σοβαρό πρόβλημα όσο το αντίστοιχο ιδιωτικό, με το οποίο η κυβέρνηση ούτε κατά διάνοια δεν ασχολείται. Ωστόσο, το ιδιωτικό χρέος αποτελεί πραγματική ωρολογιακή βόμβα για την οικονομία και τις τράπεζές μας. Βόμβα η οποία θα οπλίζεται όσο το ιδιωτικό χρέος, που ήδη ξεπερνά τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ, θα αυξάνεται, γιατί θα προστίθενται σε αυτό νέα χρέη ιδιωτών προς το Δημόσιο και τις τράπεζες λόγω οικονομικής δυσπραγίας. Πρόκειται για έναν αδιέξοδο φαύλο κύκλο, που θα εντείνει την ύφεση και την αποεπένδυση και, ως εκ τούτου,  θα υπονομεύει κάθε αναπτυξιακή προοπτική.

Αυτό είναι σήμερα το πολύ σοβαρό πρόβλημα της Ελλάδας και όχι μία δήθεν ρύθμιση χρέους, η οποία στην ουσία δεν θα προσφέρει τίποτε απολύτως στην ανάγκη εξόδου από την δυσπραγία. Η χώρα χρειάζεται σοβαρότατες αντιγραφειοκρατικές και άλλες θεσμικές μεταρρυθμίσεις, ώστε να μπορέσει να εισέλθει στον δρόμο της αυτοδύναμης ανάπτυξης χωρίς δανεικά. Όσο αυτό δεν γίνεται, την γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής θα βαραίνουν αβεβαιότητες που θα εμποδίζουν για πολύ καιρό την ανάκαμψη. Με αποτέλεσμα, η καταβύθιση του σκάφους να έχει και πολύ οδυνηρές παράπλευρες απώλειες.

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2017

κ. Αθ. Χ.Παπανδρόπουλου / ΕUROPEAN BUSINESS REVEW:Η ιδεολογία του φόβου και η Ευρώπη

Η ιδεολογία του φόβου και η Ευρώπη

Κάθε φορά που οι κοινωνίες καλούνται να ανοιχτούν και να υιοθετήσουν μετασχηματισμούς που ανατρέπουν κεκτημένα προνόμια, η διάδοση του φόβου αποτελεί μοναδικό εργαλείο για τους δημαγωγούς και λαϊκιστές
Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Τρίτη, 29 Νοεμβρίου 2016
http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=2564

Έφυγε νέος από την ζωή, αλλά ήταν ένα ανήσυχο και γόνιμο μυαλό. Διαφημιστής, συγγραφέας, κινηματογραφιστής και επιχειρηματίας, ο Κριστόφ Λαμπέρ, από το 2005 όταν πρωτογνωριστήκαμε, είχε επισημάνει σε ένα βιβλίο του πώς και γιατί οι κοινωνίες της αναπτυγμένης Ευρώπης, ιδιαίτερα δε της Γαλλίας, όλο και περισσότερο ολισθαίνουν προς τον φόβο, αφήνοντας πίσω τους την ελπίδα.

Θυμάμαι έτσι τα λόγια του από μία πολύωρη συζήτησή μας: «Όταν μία κοινωνία αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί σε εποχές που αλλάζουν, αυτοϋποβάλλεται στην αντίληψη ότι η πρόοδος έχει πεθάνει και αγωνίζεται να διατηρήσει τα κεκτημένα της, με αποτέλεσμα κάθε αλλαγή να φαντάζει στα μάτια της ως ύποπτη και άρα να απορρίπτεται. Στις κοινωνίες αυτές, ο φόβος εξοντώνει την ελπίδα, το όχι διαλύει κάθε δυνατότητα να αναλάβει τον κίνδυνο του ναι και ανοίγουν οι πόρτες του άκρατου λαϊκισμού.

Έχοντας παραλύσει από τις αγωνίες της, η κοινωνία αυτή θεωρεί τον εαυτό της θύμα, γίνεται ανίκανη να αναλάβει τις υπαρξιακές της ευθύνες και περιμένει κάποιους “σωτήρες” που θα την βγάλουν από τα δήθεν αδιέξοδά της. Περιττόν να τονίσω ότι, αυτοί που καλλιεργούν τον φόβο, ύπουλα αλλά σταθερά, ενδυναμώνουν καταστροφικά μίση μέσα στο κοινωνικό σώμα, με σαφή επιδίωξη την περαιτέρω ακινησία του».

Επτά με οκτώ χρόνια πριν από τα παραπάνω λόγια του Κριστόφ Λαμπέρ, ένας Βρεταννός, ουγγρικής καταγωγής, κοινωνιολόγος που δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Κεντ στο Καντέρμπουρυ, ο Φρανκ Φουρέντι (Frank Furedi), γνωστός για τις αριστερές του ευαισθησίες, στο βιβλίο του υπό τον τίτλο Η Κουλτούρα του Φόβου (εκδόσεις Cassell), τόνιζε ότι ο καλύτερος τρόπος για να αδρανοποιηθεί μία κοινωνία και να πάψει να αναλαμβάνει κινδύνους, ήταν αυτός του εμβολισμού της με φόβους και σύνδρομα.

«Μία κοινωνία φόβου, όχι μόνον αρνείται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όχι μόνον δεν θέλει και φοβάται να αναλάβει κινδύνους, αλλά στιγματίζει και αυτούς που θα ήθελαν να ξεφύγουν από την αδράνεια και την ψυχολογική ακινησία», έγραφε ο συγγραφέας.

Ακόμα χειρότερα, μέσω του φόβου οι κοινωνίες μας ρέπουν και προς τις απαγορεύσεις, επεσήμαινε ο γνωστός καθηγητής και κοινωνιολόγος, γεγονός που έχει ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα γιατί ενδυναμώνει κρατικές εξουσίες.

Εξάλλου, μέσω των απαγορεύσεων, εύκολα δημιουργούνται πραγματικοί και φανταστικοί εχθροί, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει και ο βαθμός «ανευθυνοποίησης» μιας κοινωνίας. Όμως, στο μέτρο που μία κοινωνία «ανευθυνοποιείται» και άρα αναζητεί εχθρούς για τα υποθετικά δεινά της, εκχωρεί ελευθερίες της χωρίς να το καταλαβαίνει –και έτσι, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Εντγκάρ Μορέν, «ανοίγει την πόρτα σε νέες βαρβαρότητες».

Υπό αυτή την έννοια, αν θέλουμε να πάμε σε περισσότερο βάθος, η «κουλτούρα του φόβου» έχει σοβαρότατες ψυχολογικές και συμπεριφορικές προεκτάσεις, που σε βάθος χρόνου αποκτούν και ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Κατά κύριο λόγο, όπως θα έγραφαν οι Καρλ Πόππερ και Λούντβιχ φον Μίζες, αυτή η διαβρωτική κουλτούρα ακυρώνει κάθε προδιάθεση για ανθρώπινη δράση.

Τελικά δε, αν θεωρήσουμε, όπως ο Καρλ Πόππερ, ότι «η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων», τότε η καλλιέργεια του φόβου δεν είναι τίποτε περισσότερο από δραματικός ψυχολογικός αφανισμός, που προετοιμάζει το άτομο για την χειρότερη υποδούλωση, σε αυτή της απύθμενης και εγκληματικής βλακείας του καιροσκοπικού λαϊκισμού.

«Στην Δύση», έγραφε πριν είκοσι έξι χρόνια ο Καρλ Πόππερ, «ίσως τίποτε να μην είναι καλό. Όμως, αυτό που έχουμε στην εποχή μας είναι το καλύτερο. Η ελευθερία και η δημοκρατία που έχουμε επιλέξει σίγουρα δεν εγγυώνται την ουτοπία. Όμως τις επιλέξαμε γιατί κάνουν δυνατή την μοναδική αξιοπρεπή μορφή ανθρώπινης συμβίωσης, την μοναδική μορφή στην οποία μπορούμε να είμαστε απολύτως υπεύθυνοι. Αν καταφέρνουμε να πραγματοποιούμε τις δυνατότητές της, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες –και, πάνω απ’ όλα, από εμάς».

Αυτό ακριβώς είναι το σημείο που θέλει να υπονομεύσει και να διαλύσει ο έρπων ολοκληρωτικός λαϊκισμός. Μέσα από τον φόβο, υπονομεύει την ελευθερία, όχι γιατί η τελευταία μάς υπόσχεται μία ανετότερη ζωή αλλά γιατί αναπαριστά μία αξία που ανθίσταται στην δουλεία.

Υποβοηθητικό μέσο για την καλλιέργεια και την διάδοση του φόβου, σε όλα τα επίπεδα, είναι κατά κύριο λόγο τα ραδιοτηλεοπτικά και διαδικτυακά μέσα επικοινωνίας. Συστηματικά και σχολαστικά, θα λέγαμε, τα τελευταία έχουν την τάση, αφ’ ενός, να μυθοποιούν τον φόβο και, αφ’ ετέρου, να τον μετατρέπουν και σε εμπορεύσιμη ιδέα.

Ως γνωστόν, ο μύθος αποτελεί έναν κλειστό κόσμο παραστάσεων και αντιλήψεων, με αναγκαστικό κύρος ένα ολικό σύστημα γνώσης που απαιτεί καθολική συμμόρφωση και υποταγή. Μπορεί έτσι να προβάλλεται σαν τρόπος έκφρασης της αντιπαράθεσης του ανθρώπου προς μία πρωταρχική πηγή ή αρχή. Με αυτό το νόημα, ο μύθος παριστάνει συχνά ένα πρόπλασμα της αλήθειας, που έχει μεταφυσικό χαρακτήρα και λειτουργεί σαν σχήμα επεξηγηματικό των συμβάντων της φύσης, της Ιστορίας, της κοινωνίας, της οικονομίας.

Έχουμε έτσι να κάνουμε με ένα μυθικά σκηνοθετημένο δράμα το οποίο, καταλλήλως προβαλλόμενο, αποκτά τεράστια πολιτική σημασία –και όχι μόνον.
Σήμερα, λοιπόν, στους κόλπους μίας Ευρώπης που όντως αντιμετωπίζει σημαντικά θέματα δομικού και θεσμικού μετασχηματισμού, συγκεκριμένες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις βρίσκουν μια καλή ευκαιρία για να κλονίσουν τα θεμέλια ενός οικοδομήματος που έχει βασικές ελλείψεις.


Αναπτύσσεται έτσι μία παραπλανητική και βαθειά αντιδημοκρατική αντιευρωπαϊκή ρητορική, η οποία όχι μόνον δεν προσφέρει λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα, αλλά θέλει να δημιουργήσει και τις συνθήκες για την μη επίλυσή τους.

Ακόμα χειρότερα, η ρητορική αυτή, που αξιοποιεί ανορθόλογες αβεβαιότητες απέναντι στο αύριο, υψώνει φράγματα κα απέναντι στις πιθανές λύσεις. Περιττόν δε να τονιστεί ότι οι πρακτικές αυτές είναι το καλύτερο δώρο στους εξωτερικούς εχθρούς της Ευρώπης, που λίγο-πολύ αναγνωρίζουμε ποιοι είναι και τί επιδιώκουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση για το σήμερα και το αύριο της Γηραιάς Ηπείρου να είναι η απελευθέρωσή της από παραλυτικά φοβικά σύνδρομα και η επανανακάλυψη λέξεων όπως η φιλοδοξία, η προσπάθεια, η δημιουργία και η επιχειρηματικότητα ως μέσο αυτοολοκλήρωσης.

http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=2564

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

κ. Αθ.Χ.Παπανδρόπουλου / EUROPEAN BUSINESS REVIEW εξαίρετο άρθρο:"Μπορεί να υπάρξει επιχειρηματικό κράτος;"

Μπορεί να υπάρξει επιχειρηματικό κράτος;

Η απάντηση της καθηγήτριας Οικονομικών Μαριάννα Ματσουκάτο είναι θετική και περιέχεται διεξοδικά στο τελευταίο της βιβλίο, όπου και κάνει λόγο για «έξυπνα» κράτη και όχι διαπλεκόμενα

http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=2622


Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Πέμπτη, 22 
Δεκεμβρίου 2016

Οι απανταχού –και ιδιαίτερα στην Ελλάδα– κρατολάτρες ας μην σπεύσουν να ζητοκραυγάσουν. Το συναρπαστικό και εντυπωσιακά τεκμηριωμένο βιβλίο της καθηγήτριας Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Σάσσεξ, Marianna Mazzucato, με τίτλο Το Επιχειρηματικό Κράτος, συνιστά μεν ισχυρή και πειστική συνηγορία υπέρ του ρόλου του κράτους στην ανάπτυξη και προώθηση της καινοτομίας, αλλά οδηγεί σε ένα καίριο ερώτημα: για ποιο κράτος κάνει λόγο η συγγραφέας –η οποία, αρκετά χρόνια τώρα, ασχολείται με την σχέση χρηματοπιστωτικών αγορών, καινοτομίας και μεγέθυνσης; Το δε ερώτημα είναι σημαντικό διότι φέρνει στην επιφάνεια γεγονότα και εξελίξεις που αναφέρονται σε ένα «έξυπνο» και καινοτόμο κράτος, και όχι σε μία κλειστή και απόλυτα διεφθαρμένη κρατική οντότητα που απομυζά πόρους και ευφυΐα χωρίς να παράγει και, κυρίως, χωρίς να πρωτοτυπεί.


Έτσι, το βιβλίο ανατέμνει κυρίως τις διάφορες παραγωγικές και καινοτόμες πτυχές του ομοσπονδιακού αμερικανικού κράτους και ερευνά σε βάθος ποιες είναι οι αναπτυξιακές-τεχνολογικές λειτουργίες του. Τα στοιχεία που καταθέτει είναι εντυπωσιακά και σίγουρα προκαλούν σκέψη και προβληματισμό σε όσους μπορούν να έχουν παρόμοιες ιδιότητες.


Με επιμελητή τον καθηγητή Τεχνολογικής και Οικονομικής Στρατηγικής του ΕΒΕΟ κ. Γιάννη Καλογήρου, που έγραψε και την εισαγωγή (εκδόσεις Κριτική), το βιβλίο θέτει ένα σημαντικό αφετηριακό ερώτημα: Γιατί στην Ευρώπη δεν έχουμε μία Silicon Valley, ούτε εκείνες τις «παράξενες» δημιουργικές εταιρείες, όπως η Apple, η Amazon, η Google και άλλες, που είναι αμερικανικές κατά βάση; Η συμβατική απάντηση είναι ότι οι πιο πάνω εταιρείες γεννήθηκαν χάρη στα κεφάλαια επιχειρηματικής συμμετοχής, τα διάσημα VCs και τον δυναμισμό των επιχειρηματιών που δραστηριοποιήθηκαν εκεί.


Όχι, απαντά η Mazzucato. Έπειτα από ενδελεχή έρευνα για το τί πραγματικά συνέβη, θεωρεί ότι η συγκεκριμένη απάντηση (αν και ευρέως διαδεδομένη) είναι λανθασμένη, επειδή είναι η μισή αλήθεια. Υπάρχει, υποστηρίζει, και μία άλλη καθοριστική πτυχή –η «δημόσια όψη» της ιστορίας, ο ρόλος του κράτους κα της δημόσιας χρηματοδότησης– που αποσιωπάται, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη μελλοντική δημόσια χρηματοδότηση της έρευνας και της τεχνολογικής ανάπτυξης. Τί επομένως συμβαίνει πραγματικά; Τα μεν VCs εμπλέκονται αρκετά αργότερα στο «παιχνίδι», καθώς –παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα– αποστρέφονται σε σημαντικό βαθμό την αβεβαιότητα. Αυτήν που ο οικονομολόγος Frank Knight (1916 και 1921) διαφοροποιεί από το ρίσκο, καθ’ όσον πρόκειται για τυχαία έκβαση με άγνωστη πιθανότητα, που δεν μπορεί να υπολογιστεί (ενώ το ρίσκο είναι τυχαία έκβαση, με δυνάμενες να εκτιμηθούν πιθανότητες).


Συνεπώς, το ξεπέρασμα της αβεβαιότητας αυτής εξαρτάται από τον δυναμισμό του επιχειρηματία, ο ρόλος του οποίου όμως ενισχύεται στα πρώτα στάδια από την δημόσια χρηματοδότηση. Έτσι, νέοι και τολμηροί επιχειρηματίες τύπου Στηβ Τζομπς μπορούν να σερφάρουν πάνω στο κύμα των νέων ρηξικέλευθων τεχνολογιών, την δημιουργία των οποίων χρηματοδότησε από νωρίς αυτός ο «υποεκτιμημένος επιχειρηματίας της Αμερικής» (σύμφωνα με τους New York Times) που είναι το ομοσπονδιακό κράτος και που αποτελεί, κατά την Mazzucato, το πιο επιτυχημένο Επιχειρηματικό Κράτος, το οποίο όμως λειτουργεί στον πιο «απίθανο με βάση την κρατούσα αντίληψη τόπο», στις ΗΠΑ. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα κράτος διαπλοκής, που «κτίζει» πελατειακά κυκλώματα, αλλά για πεδίο καινοτομίας και έξυπνης ανάπτυξης.


Η Mazzucato αναφέρεται στον χαρακτήρα, στην δομή και στην σύνθεση αυτού του κράτους αναφορικά με την συγκεκριμένη «τεχνολογική-αναπτυξιακή» λειτουργία του. Πρόκειται για ένα κράτος που έχει ως αποστολή του και στρατηγική κατεύθυνση την επιστημονική και τεχνολογική ανάπτυξη, που δεν περιορίζεται μόνον στην εξυπηρέτηση όσων στόχων συνδέονται με τις «στρατιωτικές βιομηχανικές» επιδιώξεις του, αλλά επεκτείνεται και σε άλλους τομείς, οι οποίοι συνδέονται με τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία –όπως είναι η υγεία, η ενέργεια, η κλιματική αλλαγή.


Η λειτουργία του αμερικανικού Επιχειρηματικού Κράτους, γράφει στην εισαγωγή του ο καθηγητής Γιάννης Καλογήρου, στηρίζεται σε έναν συνδυασμό συντονισμένου σχεδιασμού και αποκεντρωμένης υλοποίησης. Συγκροτείται από ένα δίκτυο 16 έως 17 δυναμικών, αποκεντρωμένων ημιαυτόνομων δημοσίων οργανισμών, με μεγάλους προϋπολογισμούς. Οι δημόσιοι αυτοί οργανισμοί συντονίζονται από υπερκείμενα θεματικά υπουργεία αλλά δεν διευθύνονται από αυτά, προσελκύουν τεχνογνωσία και στελέχη υψηλής εκπαίδευσης και γνώσης και δεν χρηματοδοτούν μόνον την βασική έρευνα, αλλά φτάνουν αρκετά χαμηλά (πολύ κοντά στην αγορά) στην αλυσσίδα ανάπτυξης ριζικών καινοτομιών, έως και την πρώτη χρηματοδότηση τεχνολογικών εταιρειών.


Γιατί, όμως, η Mazzucato χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο κράτος –και ορισμένα άλλα στον κόσμο – ως επιχειρηματικό; Όπως η ίδια εξήγησε στην ακρόαση του βρεταννικού Κοινοβουλίου (στη συζήτηση για τις προτεραιότητες της επιστημονικής έρευνας το 2025), η επιχειρηματικότητα γι αυτήν δεν περιορίζεται στην ίδρυση ή την λειτουργία μιας επιχείρησης, ούτε αναφέρεται αποκλειστικά στις νεοφυείς επιχειρήσεις (startups), τα κεφάλαια επιχειρηματικών συμμετοχών (VCs) και τους πειραματιστές μάστορες του γκαράζ (garage tinkerers), αλλά αφορά την προθυμία και την ικανότητα να αναλάβει ρίσκο κάποιο οικονομικό υποκείμενο (δημόσιος ή ιδιωτικός φορέας) και να αναμετρηθεί με την ακραία αβεβαιότητα –με την έννοια που τής προσδίδει ο Knight– στην ανάπτυξη της καινοτομίας και ιδίως της ριζικής καινοτομίας.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

ΕUROPEAN BUSINESS REVIEW:ένα ΕΞΑΙΡΕΤΟ περιοδικό..


Κάλπες σε Αυστρία και Ιταλία


Η ανακηλίδωση του "anschluss" και το οδυνηρό "πατ" στη σκακιέρα της Ευρώπης

Η δαιμονοποίηση του διεθνούς εμπορίου φέρνει φτώχεια


Αν ο Ντόναλντ Τραμπ πραγματοποιήσει τα προστατευτικά μέτρα που τόσο προβάλλει, θα συμπαρασύρει άθελά του και την αμερικανική οικονομία σε περιπέτειες

Πίσω από την ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ

Από: EBR
Ο ολοκληρωτισμός παραμονεύει πίσω από την ικανοποίηση της «γενικής βούλησης» και οι επικλήσεις στον «λαό» ή στην προστασία του «λαού» και των «λαϊκών συμφερόντων» εκεί κατατείνουν

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Ιστορίες επιτυχίας στην Ελλάδα της παρακμής

Παρά την γενική μιζέρια και κατάπτωση που βιώνουμε, υπάρχουν στην χώρα και κάποιες οάσεις ελπίδας –που ίσως τελικά αποτελέσουν και την σανίδα σωτηρίας της
περισσότερα για Νέα & Εκδηλώσεις

Γιατί ο «κατώτατος μισθός» λειτουργεί εναντίον των εργαζομένων;

Ο κατώτατος μισθός θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά την δεκαετία του 1930 στην Νότιο Αφρική από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του εθνικιστικού Εθνικού Κόμματος υπό τον Τζέιμς Χέρτσογκ. Το σκεπτικό του ήταν να αποκλείσει τους μαύρους ανειδίκευτους εργάτες από την αγορά εργασίας
περισσότερα για Οικονομία

Εθνική συνεννόηση και αλλαγή κυβέρνησης

Μόνον μέσα από ένα ευρύ κυβερνητικό σχήμα εθνικής συνεννόησης μπορεί η χώρα να μπει στον δρόμο της ανασυγκρότησής της και της δημιουργίας νέου παραγωγικού μοντέλου
περισσότερα για Γνώμη

Η αρνητική προβολή κλείνει επιχειρήσεις

Στην εποχή του Διαδικτύου και της ασυδοσίας που επικρατεί, οι επιχειρήσεις που αδιαφορούν για την εικόνα και την φήμη τους μπορεί να πέσουν θύματα κακόβουλων ενεργειών, με οδυνηρές συνέπειες
περισσότερα για Οικονομία

Η δική μας σημαία

Tον Ιανουάριο του 1942, το Συμβούλιο Εκπαίδευσης της Πολιτείας της Δυτικής Βιρτζίνια αποφάσισε ότι οι δάσκαλοι και οι μαθητές των σχολείων ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν καθημερινά σε ένα τελετουργικό χαιρετισμού της σημαίας, ως ένδειξη τιμής στο σύμβολο του έθνους
περισσότερα για Γνώμη

κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ.ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ/EUROPEAN B USINESS REVIEW:"Τι πραγματικά είπε ο κ. Δημ. Παπαδημητρίου;"


"Στην ομιλία του στο 10ο CEO Summit της ΕΕΔΕ, ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης είπε πολύ πιο σοβαρά πράγματα από αυτά που είδαν την δημοσιότητα –αλλά σε ποιον απευθυνόταν;

Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Τετάρτη, 14 Δεκεμβρίου 2016

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Όσοι κατηγόρησαν τον υπουργό Οικονομίας και Ανάπτυξης κ. Δημήτρη Παπαδημητρίου για την άποψή του ότι η υπερφορολόγηση δεν επηρεάζει τόσο την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, σίγουρα ούτε άκουσαν αλλά ούτε και διάβασαν την ομιλία του στο 10ο CEO Summit που διοργάνωσε ο Τομέας Ηγεσίας της ΕΕΔΕ. Διότι, το «ζουμί» της ομιλίας είναι το συνολικό της περιεχόμενο. Από το οποίο προκύπτει ότι ο έγκριτος καθηγητής και υπουργός βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την πολιτική δύναμη που τον έφερε στο υπουργικό αξίωμα. Και εξηγούμεθα.

Στην ομιλία του, ο υπουργός –πολύ σωστά και εύστοχα, κατά την γνώμη μας– αναφέρθηκε διεξοδικά στον ρόλο της εμπιστοσύνης στις αναπτυξιακές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας και είπε:

«Η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία επλήγη βάναυσα, τόσο επειδή η κρίση βρήκε την οικονομία να στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια όσο και επειδή οι πολιτικές λιτότητας που ασκήθηκαν αποσκοπούσαν κυρίως στην δημοσιονομική εξισορρόπηση και ελάχιστα στην μεταρρυθμιστική ανάπτυξη της οικονομίας και κοινωνίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αναγκαία εξυγίανση να υποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό μία αχρείαστη καταστροφή επιχειρήσεων, ανθρώπων και ιδεών, και συνακόλουθα της εμπιστοσύνης, που είναι το δομικό υλικό πάνω στο οποίο χτίζονται κοινωνικές συναινέσεις, πολιτικές συμπράξεις και εθνικές επιτυχίες.

Φτάσαμε, έτσι σε ένα κομβικό σημείο, όπου η παραπάνω ακολουθία να χρειάζεται να αντιστραφεί και η προσπάθεια ανάκτησης της εμπιστοσύνης προς την ελληνική οικονομία και την χώρα να απαιτεί την επίτευξη ευρύτερων συναινέσεων. Ευρύτερες συναινέσεις, όμως, οικοδομούνται πάνω σε γερά θεμέλια μόνον όταν όλοι οι συμμετέχοντες αναλαμβάνουν το μερίδιο των ευθυνών και υποχρεώσεων που τούς αναλογούν. Όλες οι μεγάλες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες πέτυχαν τους στόχους τους στηριζόμενες σε ευρύτερες συναινέσεις, οι οποίες ήταν πολυεπίπεδες στην υφή και πρακτική τους. Συναινέσεις στο επίπεδο της οικονομικής δραστηριότητας, της κοινωνίας των πολιτών και του πολιτικού συστήματος. Οι προσπάθειες αυτές της κυβέρνησης δεν έχουν βρει δυστυχώς την ανταπόκριση την οποία απαιτούν οι συνθήκες στις οποίες έχει βρεθεί η χώρα».

Πρόσθεσε ακόμα: «Τα δεδομένα στην οικονομία έχουν σήμερα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό και η ανάκαμψη βρίσκεται προ των πυλών σύμφωνα με τις ιδιαίτερα θετικές επιδόσεις σε επενδύσεις, εξαγωγές, απασχόληση, ιδιωτική κατανάλωση και ΑΕΠ, το 2ο και κυρίως το 3ο τρίμηνο του 2016. Γεγονός που καθρεφτίζεται στην σταδιακή επιστροφή της εμπιστοσύνης των επενδυτών στην ελληνική οικονομία, μετά την συμφωνία της Ελλάδος με τους πιστωτές τον Ιούλιο του 2015, την βεβαίωση της πολιτικής σταθερότητας με την επανεκλογή της κυβέρνησης και την ολοκλήρωση της 1ης, σύντομα δε και της 2ης αξιολόγησης του προγράμματος διάσωσης. Ήδη συμφωνήθηκε η βραχυχρόνια ελάφρυνση του χρέους κατά 22% του ΑΕΠ ως το 2060 ή, δηλαδή, κατά 45 δισ. Ευρώ, και το κλείδωμα των επιτοκίων στο 1,5%. Με την ολοκλήρωση της 2ης αξιολόγησης θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι θα ακολουθήσει η περαιτέρω χαλάρωση των κεφαλαιακών ελέγχων και στην συνέχεια η εισαγωγή της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ».

Όπως τόνισε ο κ. Δημ. Παπαδημητρίου, «η ανάκτηση της εμπιστοσύνης δεν ήρθε μόνη της, αλλά είναι αποτέλεσμα σειράς παρεμβάσεων πολιτικής και δομικών αλλαγών της οικονομίας, όπως της θεαματικής δημοσιονομικής προσαρμογής, της μεγαλύτερης μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, ύψους 17% του ΑΕΠ, που σήμερα φέρει πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό». Ο υπουργός είπε επίσης ότι η επταετής ύφεση της οικονομίας έχει δημιουργήσει ευκαιρίες για την συμμετοχή ξένων κεφαλαίων σε όσες επιχειρήσεις διαθέτουν εξωστρέφεια αλλά δεν έχουν επαρκή ρευστότητα.

Καμμία αντίρρηση σε όλα τα παραπάνω. Πλην όμως, φοβούμεθα ότι δεν ισχύουν στην Ελλάδα, για έναν πολύ απλό λόγο: Η σημερινή κυβέρνηση είναι προϊόν ανατροπής μίας συναινετικής κυβερνήσεως, αυτής της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σε μία περίοδο όπου η χώρα, παρά την οξύτατη κρίση της, είχε βρει έναν βηματισμό εξόδου από αυτήν, ο οποίος στην συνέχεια ανετράπη επί τα χείρω.

Στην συνέχεια, όταν μετά από επτά μήνες άσκοπης, δαπανηρής και με μειωτικούς για την χώρα χειρισμούς, η πρώτη κυβέρνηση Συριζα/Ανελ υπέγραψε ένα τρίτο και επαχθέστερο από τα προηγούμενα μνημόνιο, η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση το υπερψήφισε γιατί αυτό υπαγόρευε το συμφέρον της χώρας. Το δε «ευχαριστώ» στην υπερψήφιση αυτή ήταν η ξαφνική προκήρυξη εκλογών, που κάθε άλλο παρά συναινετικό χαρακτήρα είχαν.

Το πρόβλημα λοιπόν σήμερα είναι ότι ο ίδιος ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Και σε ένα πρωθυπουργικό κεντρικό πολιτικό σύστημα, όπως το ελληνικό, αυτό είναι ένα σοβαρό μειονέκτημα που δεν θεραπεύεται εύκολα. Πολύ καλά και ενδιαφέροντα, συνεπώς, αυτά που λέει και προτείνει ο κ. Δημ. Παπαδημητρίου, αλλά σε ποιους απευθύνονται; Αυτό είναι το ερώτημα…"

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

κ. Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου άρθρο στο ΕUROPEAN BUSINESS REVIEW:Η πολιτική του μίσους και ο Γιάννης Στουρνάρας

Η πολιτική του μίσους και ο Γιάννης Στουρνάρας

Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), ως χρυσή εφεδρεία της χώρας, πρέπει να διασυρθεί και να λασπωθεί από τους ανθρώπους του σκότους
Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου 2016
Από οικονομικής πλευράς, ο διοικητής της ΤτΕ είναι εμπόδιο και στα σχέδια των Τσίπρα-Παππά-Σπίρτζη και κάποιων άλλων να οικοδομήσουν, μέσω της Τράπεζας Αττικής, την δική τους χρηματοοικονομική διαπλοκή. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, οι λασπολογικοί μηχανισμοί της φαιοκόκκινης εξουσίας έχουν από καιρό κινητοποιηθεί και βάλλουν μέσω Διαδικτύου κατά του διοικητή και της συζύγου του.

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Τον διοικητή της ΤτΕ κ. Γιάννη Στουρνάρα, ο Τσίπρας και η παρέα του τον βρήκαν στην θέση που είναι σήμερα και δεν μπορούσαν να τον αλλάξουν. Έπρεπε να δείξουν στοιχειώδη σοβαρότητα έναντι των δανειστών. Σήμερα, όμως, ο διοικητής είναι πρόβλημα για τα ανομολόγητα σχέδια του Τσίπρα και των κυκλωμάτων που έχουν ήδη δημιουργηθεί γύρω του. 

Κατά πρώτο λόγο, θεωρούν ότι ο Γιάννης Στουρνάρας αποτελεί κεφάλαιο για την κεντροαριστερά και ως εκ τούτου θα είναι εμπόδιο για τον Τσίπρα να την διεμβολίσει. Με τον Γ.Στουρνάρα σε αρμούς της νομισματικής και οικονομικής εξουσίας, τα σχέδια Τσίπρα δυσκολεύουν αφάνταστα. Συνεπώς, πρέπει να «λασπωθεί» ο διοικητής της ΤτΕ –ο οποίος σημειώνουμε ότι είναι «κόκκινο πανί» και για το καραμανλικό κατεστημένο, που σήμερα στηρίζει σιωπηρώς αλλά σαφώς τους Συριζανέλ.

Από οικονομικής πλευράς, ο διοικητής της ΤτΕ είναι εμπόδιο και στα σχέδια των Τσίπρα-Παππά-Σπίρτζη και κάποιων άλλων να οικοδομήσουν, μέσω της Τράπεζας Αττικής, την δική τους χρηματοοικονομική διαπλοκή. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, οι λασπολογικοί μηχανισμοί της φαιοκόκκινης εξουσίας έχουν από καιρό κινητοποιηθεί και βάλλουν μέσω Διαδικτύου κατά του διοικητή και της συζύγου του.

Εξάλλου, η τακτική αυτή εξυπηρετεί και την στρατηγική μίσους που εφαρμόζει η εξουσία –στρατηγική που θα παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις στον βαθμό που ο Τσίπρας θα βυθίζεται στον χείμαρρο των ψευδών του. Ψεύδη τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν τσουνάμι στον βαθμό που η εξουσία είναι παντελώς ανίκανη να κυβερνήσει. Η διακυβέρνηση μίας χώρας σε κρίση απαιτεί γνώσεις και δεξιότητες, άγνωστες στον εσμό που εξαπάτησε και εξαπατά έναν λαό επιρρεπή στην δημαγωγία και την παραπλάνησή του"

http://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=2400
.

κ. Αθαν.Χ.Παπανδρόπουλου άρθρο στο EUROPEAN BUSINESS REVIEW:"Η γελοιότητα του νεοφιλελεύθερου εχθρού"

Θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη θεωρητική και φιλοσοφική σοβαρότητα από

 τον ανώτατο άρχοντα της χώρας
Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Παρασκευή, 23 Σεπτεμβρίου 2016
"Το αστείο με την ομιλία του Μητσοτάκη στην ΔΕΘ που έπληξε τις κοινωνικές ευαισθησίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν είπε τίποτα το πρωτότυπο, τίποτα το εντυπωσιακό, τίποτα το απίστευτα ευρηματικό. Αυτονόητα πράγματα είπε ο άνθρωπος. Ότι η χώρα θα διαλυθεί χωρίς ανάπτυξη και ότι ανάπτυξη μπορεί να έλθει μόνον από τον ιδιωτικό τομέα και την αγορά. Διότι το Δημόσιο έχει χρεοκοπήσει και δεν μπορεί, προσθέτω εγώ."

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την πλήρη αποκάλυψη των αντάξιων του εθνικοσοσιαλισμού εγκλημάτων τους, οι απογοητευμένοι δυνητικοί «σωτήρες» του ανθρώπινου γένους εφηύραν έναν νέο εχθρό: τον «νεοφιλελευθερισμό». Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 έχουν εκδοθεί χιλιάδες βιβλία που καταγγέλλουν τον «νεοφιλελευθερισμό», ο οποίος συνταυτίζεται με την παγκοσμιοποίηση και έτσι δαιμονοποιείται ακόμη περισσότερο. 

Πλην όμως, οι διάφοροι γελωτοποιοί και λοιποί εξορκιστές που καταγγέλλουν τον «νεοφιλελευθερισμό» αποφεύγουν επιμελώς να μάς πουν τί είναι αυτός ο «εχθρός», από πού προέρχεται, πού εδράζεται θεωρητικά και φιλοσοφικά και ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα δεινά που προκαλεί στο ανθρώπινο γένος. Εσχάτως δε, το φαινόμενο αυτό κατήγγειλε και ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας –χωρίς και αυτός να προσδιορίσει τί είναι ο «επάρατος νεοφιλελευθερισμός» και από πού κρατάει η σκούφια του.

Σπεύδουμε να πούμε ότι ο «νεοφιλελευθερισμός» ως πολιτική και οικονομική θεωρία δεν υπάρχει πουθενά. Απλώς, η εφεύρεσή του εξυπηρετεί βαθύτερα σχέδια των κρατιστών της αριστεράς και της δεξιάς, οι οποίοι προσπαθούν μέσω αυτού του φανταστικού εχθρού να συσκοτίσουν και να καλύψουν άλλες πραγματικότητες –αυτές του απίστευτου κόστους της διαπλεκόμενης κρατικής παρέμβασης στην οικονομία.

Υπό τον τίτλο «Μυλωνού», ο Γιάννης Πρετεντέρης έγραφε πολύ γλαφυρά πάνω στο θέμα αυτό, στα Νέα της Δευτέρας 19 Σεπτεμβρίου, τα παρακάτω:

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου / european business review άρθρο:"Οι άνισοι όροι πληρωμής στην Ελλάδα και η κρίση ρευστότητας"

Η ελληνική αγορά αποτελεί πραγματικό ναρκοπέδιο ως προς τις προθεσμίες πληρωμών τιμολογίων, από τις οποίες κάποιες οδεύουν και προς τις 200 ημέρες

Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2016
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Το ελληνικό Δημόσιο χρωστάει σε προμηθευτές του πάνω από 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ, γεγονός που κάνει οξύτερη και την κρίση ρευστότητας στην ελληνική αγορά και πλήττει, βεβαίως, τους πιο αδύναμους παίκτες της. Όμως, πολύ σοβαρά είναι πλέον και τα χρέη του λιανεμπορίου προς τους προμηθευτές του, τα οποία, σύμφωνα με εκτιμήσεις, στον κλάδο των άμεσων καταναλωτικών αγαθών ξεπερνούν τα 4 δισεκατομμύρια ευρώ. Ήδη δε, πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν σταματήσει τις δραστηριότητές τους, δεδομένου ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι προθεσμίες πληρωμής πλησιάζουν ακόμα και τους 12 μήνες! 

«Οι καθυστερήσεις πληρωμών στην αγορά αποτελούν σοβαρότατο πρόβλημα, με ποικίλες επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομίας», τονίζει ο κ. Νίκος Καραγεωργίου, πρόεδρος του Ελληνικού Συνδέσμου Βιομηχανικών Επωνύμων Προϊόντων (ΕΣΒΕΠ). Για να προσθέσει ότι, σε συνδυασμό με τους κεφαλαιακούς ελέγχους, το όλο πρόβλημα γίνεται οξύτερο και έχει αρνητικές επιπτώσεις στο σύνολο της πραγματικής οικονομίας. «Δυστυχώς, βλέπω την κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται, γιατί η οικονομία δεν λέει να πάρει τα πάνω της», μάς λέει ο πρόεδρος του ΕΣΒΕΠ.

Το ίδιο απαισιόδοξοι είναι και γνωστά στελέχη της ελληνικής μεταποίησης, που βλέπουν ότι το μεγάλο πρόβλημα της ρευστότητας θα βαίνει επιδεινούμενο. 

«Πρόκειται ασφαλώς για ένα πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεται με την υπερφορολόγηση ατόμων και επιχειρήσεων», μάς τονίζει ο καθηγητής κ. Γιώργος Μπήτρος, που βλέπει να εντείνεται η φυγή καλών επιχειρήσεων από την Ελλάδα. Συγγραφέας του βιβλίου «Ποτέ Πια Πτώχευση» (εκδ. Επίκεντρο), ο καθηγητής Γ. Μπήτρος πιστεύει ότι, όσο αυξάνεται ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία, τόσο η χώρα θα απομακρύνεται από το διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι και θα περιθωριοποιείται. Επίσης, η φυγή επιχειρήσεων θα ενισχύει την εσωτερική συγκέντρωση επιχειρηματικών μονάδων, γεγονός που αφ’ εαυτό θα έχει τελικώς αρνητικές επιπτώσεις.

Επανερχόμενοι στις μεγάλες καθυστερήσεις πληρωμών, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι και στο επίπεδο αυτό οι διαφορές μας από άλλες χώρες μέλη της ευρωζώνης ειδικά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης γενικότερα, είναι πλέον μεγάλες και, ως εκ τούτου, βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με τις σχετικές κοινοτικές Οδηγίες και όχι μόνον. Αξίζει τον κόπο, από την άποψη αυτή, να δούμε τί ισχύει σε τρεις μεσογειακές χώρες της ΕΕ, οι οποίες επίσης αντιμετωπίζουν ισχυρά φαινόμενα κρίσης, πλην όμως οι οικονομίες τους λειτουργούν σε αισθητά υγιέστερες βάσεις.

Στην Γαλλία, για παράδειγμα, η σχετική νομοθεσία για τους όρους πληρωμής για μη ευπαθή προϊόντα διατροφής ορίζει ότι η προθεσμία για την καταβολή των οφειλομένων ποσών ορίζεται στην τριακοστή ημέρα μετά την παραλαβή των αγαθών ή την παροχή των υπηρεσιών που ζητούνται. Σε περίπτωση που προμηθευτής και αγοραστής συμφωνήσουν διαφορετικούς όρους, η διευθέτηση των οφειλομένων ποσών δεν μπορεί να υπερβαίνει τις 45 ημέρες από το τέλος του μήνα ή τις 60 ημέρες από την ημερομηνία έκδοσης του τιμολογίου.

Η κατάσταση, ωστόσο, αλλάζει στις περιπτώσεις ευπαθών προϊόντων διατροφής, τα οποία κατά κύριο λόγο είναι αγροτικά και κτηνοτροφικά είδη. Υπάρχουν ορισμένες κατηγορίες ευπαθών ειδών διατροφής για τις οποίες οι όροι πληρωμής καθορίζονται αυστηρά και δεν μπορεί να είναι μεγαλύτεροι από: 

α) Τριάντα ημέρες μετά το τέλος της παράδοσης στις αγορές των αναλώσιμων προϊόντων διατροφής, τα κατεψυγμένα κρέατα, τα κατεψυγμένα μαγειρεμένα κρέατα, τα κατεψυγμένα ψάρια και τα κονσερβοποιημένα προϊόντα που παρασκευάζονται από αλλοιώσιμα προϊόντα διατροφής, με εξαίρεση αγορές των εποχιακών προϊόντων που συντελούνται στο πλαίσιο των συμβάσεων που αναφέρονται στα άρθρα L.326-1 έως L326-3 του Αγροτικού Κώδικα.

β) Είκοσι ημέρες μετά την ημερομηνία παράδοσης για τις αγορές των ζώντων βοοειδών προς κατανάλωση και των νωπών κρεάτων που προέρχονται από αυτά.

γ) Τριάντα ημέρες μετά το τέλος της παράδοσης για την αγορά αλκοολούχων ποτών που υπόκεινται σε ειδικούς φόρους κατανάλωσης σύμφωνα με το άρθρο 403 του Γενικού Φορολογικού Κώδικα.

Στην Ισπανία, για τα ίδια ευπαθή προϊόντα οι προθεσμίες δεν υπερβαίνουν σε καμμία περίπτωση τις 30 ημέρες από την ημέρα παράδοσης των αγαθών. Ας σημειωθεί ότι στην Ισπανία νοούνται νωπά και ευπαθή προϊόντα διατροφής αυτά που διατηρούν τα φυσικά τους χαρακτηριστικά και τα κατάλληλα προσόντα για την εμπορία και την κατανάλωση σε περίοδο μικρότερη των τριάντα ημερών, ή που απαιτούν συνθήκες θερμοκρασίας που ρυθμίζονται από την εμπορία και την μεταφορά. Όσον αφορά τα είδη διατροφής εκτός από τα νωπά ή ευπαθή, οι καθυστερήσεις πληρωμών σε καμμία περίπτωση δεν υπερβαίνουν τις 60 ημέρες από την ημερομηνία παράδοσης των προϊόντων. Οι αποδέκτες των αντίστοιχων παραδόσεων δεσμεύονται να τεκμηριώσουν με την ίδια πράξη την παράδοση και την λειτουργία υποδοχής, αναφέροντας την ημερομηνία. Ομοίως, οι πάροχοι θα πρέπει να αναφέρουν στο τιμολόγιο την ημερολογιακή ημέρα κατά την οποία θα πρέπει να γίνει η πληρωμή. Τα τιμολόγια πρέπει να παραδίδονται τριάντα ημέρες από την ημερομηνία παράδοσης και παραλαβής των εμπορευμάτων.

Στην γειτονική μας Ιταλία, για τα νωπά και ευπαθή είδη διατροφής καθώς και για τα γαλακτοκομικά προϊόντα, ο ανώτατος χρόνος πληρωμής είναι τριάντα ημέρες. Για τα μη ευπαθή, ωστόσο, μπορεί να φθάσει έως και τις εξήντα ημέρες. Κατά την ιταλική νομοθεσία, η προθεσμία πληρωμής αρχίζει από την τελευταία ημέρα του μήνα βάσει της ημερομηνίας έκδοσης του τιμολογίου. Σε περίπτωση απουσίας ημερομηνίας στο τιμολόγιο, η προθεσμία πληρωμής αρχίζει από την τελευταία ημέρα του μήνα της παράδοσης των γεωργικών προϊόντων και των τροφίμων. Το εκτελεστικό διάταγμα προβλέπει ότι η επιβολή από τον αγοραστή στον πωλητή μίας περιόδου κατά την οποία δεν μπορεί να εκδοθεί τιμολόγιο αποτελεί απαγορευμένη και αθέμιτη εμπορική πρακτική. Μπορεί να υπάρχουν παρεκκλίσεις από αυτές τις υποχρεώσεις πληρωμής, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει παρέκκλιση ή παραίτηση ή καθυστέρηση προς όφελος του αγοραστή-οφειλέτη. Αντίθετα, τα συμβαλλόμενα μέρη μπορούν να προχωρήσουν την προθεσμία πληρωμής προς όφελος του πωλητή-πιστωτή.

Πέρα από τις μεσογειακές χώρες, παρεμφερείς διατάξεις ισχύουν και στο Μπενελούξ (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο), όπου για τα ευπαθή και νωπά προϊόντα οι προθεσμίες πληρωμής κυμαίνονται από 30 έως 45 ημέρες κατ’ ανώτατο όριο. Υπάρχουν δε και ειδικές περιπτώσεις όπου η πληρωμή πρέπει να γίνει μέσα σε εικοσαήμερο. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι όλοι οι παραπάνω όροι είναι λίγο-πολύ συμβατοί με την κοινοτική Οδηγία 2011/7/ΕΕ, η οποία καθορίζει το πλαίσιο για τις προθεσμίες πληρωμής στις εμπορικές συναλλαγές. Υπάρχουν ωστόσο και αρκετές εξαιρέσεις στην Οδηγία αυτή, οι οποίες όμως αφορούν κατά κύριο λόγο τον δημόσιο τομέα.

Υπό αυτή την έννοια, όπως μάς έλεγε προσφάτως ο κοινοτικός ερευνητής κ. Ζαν-Φρανσουά Μπελίς, στην ευρωζώνη, στο οργανωμένο λιανεμπόριο, τα τιμολόγια εξοφλούνται κατά μέσον όρο σε 60 ημέρες, ενώ για τα ευπαθή προϊόντα ο όρος των 30 ημερών τηρείται σε ποσοστό άνω του 80%. Δυστυχώς, τελείως διαφορετική είναι η κατάσταση στην Ελλάδα, όπου η τήρηση της κοινοτικής Οδηγίας αποτελεί εξαίρεση.

Σαφώς δε το γεγονός αυτό προκαλεί τεράστιες ανισορροπίες στην εγχώρια αγορά, η οποία στην παρούσα φάση υποφέρει από όλα τα κακά της μοίρας της… Και με ισχνές προοπτικές εξόδου από το τούνελ του κρατισμού και της γραφειοκρατίας. 

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

κ. Αθ.Χ.Παπανδρόπουλου εξαίρετο άρθρο:"Η εποχή της μεταδημοσιογραφίας"

Η εποχή της μεταδημοσιογραφίας

Οι νέες μορφές επεξεργασίας των πληροφοριών, οι τεχνολογικές αλλαγές, τα αιτήματα για πλουραλιστικές κοινωνίες και η πληθώρα των πηγών πληροφόρησης δημιουργούν νέες μορφές δημοσιογραφικής εξειδίκευσης, αλλά και διαφορετικές από τις αντίστοιχες του παρελθόντος δημοσιογραφικές αξίες
Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Πέμπτη, 10 Μαρτίου 2016


του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Η δημοσιογραφία, έτσι όπως την γνωρίσαμε στα θρανία και στην πράξη, αλλάζει βαθειά και έχει ήδη απομακρυνθεί από τις παραδοσιακές μορφές της. Παρατηρούνται έτσι νέα φαινόμενα, που είναι τα ακόλουθα: 

*Οι πηγές πληροφόρησης για το ίδιο θέμα είναι ποικίλες και σπάνια πλέον μία είδηση πηγάζει από μία μοναδική πηγή.

*Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και το Ίντερνετ επιτρέπου ταχύτατες προσβάσεις σε αρχεία και τράπεζες δεδομένων, πράγμα αδιανόητο στο παρελθόν.

*Ο δημοσιογράφος, στο μέτρο που δεν γνωρίζει καλά ένα θέμα, γελοιοποιείται και τελικά εγκαταλείπεται από το κοινό.

*Η εγκυρότητα της σύγχρονης δημοσιογραφίας έγκειται στο κατά πόσον έχει ενσωματωθεί στις κοινωνίες της γνώσης και σε ποιον βαθμό γνωρίζει τα αντικείμενα και τα θέματα που επεξεργάζεται. Οι καιροί είναι συνεπώς κακοί για τους ερασιτέχνες, τους αμαθείς ή τους ημιμαθείς και τους «αρπακολατζήδες».

*Το Ίντερνετ στην ουσία καταργεί τα εκδοτικά προνόμια και επιτρέπει σε όποιον θέλει να γίνει εκδότης-δημοσιογράφος. Ακόμα, μέσω του Διαδικτύου, πολλοί δημοσιογράφοι έχουν την δυνατότητα διασύνδεσής τους και άρα μπορούν να δημιουργούν υψηλής εξειδίκευσης συνεταιρισμούς ειδήσεων, ρεπορτάζ, αναλύσεων και σχολίων. Λίγοι δημοσιογράφοι σήμερα μπορούν να εκδίδουν πολυσέλιδες εφημερίδες ή μεγάλα περιοδικά.

*Όλο και περισσότερο, η δημοσιογραφική τηλεργασία θα μεταβάλλει τις εργασιακές σχέσεις και θα ενισχύει τον αριθμό των αυτοαπασχολούμενων δημοσιογράφων (freelancers), οι οποίοι στην Ευρώπη των Εικοσιοκτώ ήδη ξεπερνούν τις 52.000.

*Η ψηφιακή τηλεόραση είναι η αφετηρία μιας συγκλονιστικής επικοινωνιακής και δημοσιογραφικής επανάστασης, η οποία μόλις άρχισε. Επεκτείνεται δε ραγδαία και στην ιντερνετική τηλεοπτική κάλυψη, η οποία ήδη διαμορφώνει νέα επικοινωνιακά τοπία.

*Στο παρελθόν οι εφημερίδες λειτουργούσαν στην βάση της δημοσίευσης λίγων ειδήσεων για πολλούς. Σήμερα κινούνται στην λογική της κάλυψης πολλών θεμάτων για λίγους. Επιβεβαιώνεται έτσι η τάση του περάσματος, από την μεταφορά μαζικών πληροφοριών, στην επεξεργασία αμέτρητων εξειδικευμένων ειδήσεων οι οποίες προέρχονται από πολλές πηγές.

*Οι αλλαγές στα μέσα μαζικής επικοινωνίας συμβαδίζουν με τεράστιες μεταβολές στο επίπεδο του κοινού, δηλαδή των αποδεκτών ειδήσεων, πληροφοριών και λοιπών δημοσιογραφικών «προϊόντων».

Στις νέες συνθήκες, το ζητούμενο για μία εφημερίδα ή για ένα περιοδικό δεν είναι το πώς θα γεμίζει λευκές σελίδες με φτηνή δημοσιογραφική ύλη, αλλά σε ποιον βαθμό το δημοσιογραφικό υλικό είναι καλά επεξεργασμένο. Παρατηρείται δηλαδή στην δημοσιογραφία το ίδιο φαινόμενο που, από οικονομικής πλευράς, σημειώθηκε στην γεωργία. Ο σύγχρονος καταναλωτής, σε αντίθεση με τον παλαιό, θέλει να καταναλώνει επεξεργασμένα είδη διατροφής και όχι χύδην αγροτικά προϊόντα. Προτιμά τις όμορφες και ενημερωτικές συσκευασίες και όχι την προχειρότητα και τους φτηνούς ερασιτεχνισμούς.

Οι δημοσιογράφοι, από την πλευρά τους, αντλούν σήμερα πληροφορίες από το Ίντερνετ, από παγκόσμια καλωδιακά δίκτυα, από εξειδικευμένες εταιρείες έρευνας αγοράς και κατηγοριακού μικρομάρκετινγκ, από τράπεζες δεδομένων που διαθέτουν στοιχεία 50 ετών, από ηλεκτρονικά αποκόμματα Τύπου και, βεβαίως, από επίσημες κυβερνητικές και μη πηγές. Παρατηρείται, δηλαδή, υπεραφθονία δημοσιογραφικών πηγών, η οποία ανατρέπει όλες τις παραδοσιακές μορφές δημοσιογραφικής έρευνας. Ας σημειωθεί ότι πρόσφατα στις ΗΠΑ ένας δημοσιογράφος που θέλησε να κάνει μία έρευνα για τις φυλετικές διακρίσεις, δέχτηκε από εξειδικευμένο γραφείο 9 δισκέττες με 53 εκατομμύρια bites πληροφοριών και ήταν πλέον θέμα δικό του η επεξεργασία, ανάλυση και παρουσίαση του υλικού αυτού στην μορφή δημοσιογραφικής έρευνας.

Περιττόν να τονιστεί ότι αυτή η δυνατότητα άντλησης πληροφοριών οδηγεί σε ένα άλλο νέο δημοσιογραφικό φαινόμενο, αυτό της εντατικής επεξεργασίας (processing intensify). Η τελευταία, σπάνια στο παρελθόν, σήμερα αποτελεί κοινό τόπο και γι αυτό οι δημοσιογράφοι, μέσα από την διαδικασία αυτή, προσπαθούν να βρουν ποια προστιθέμενη αξία μπορούν να αντλήσουν.

Η εξέλιξη αυτή, όμως, μεταβάλλει και τις βασικές δημοσιογραφικές δεοντολογικές αρχές. Παλαιότερα, όταν οι δημοσιογράφοι ήσαν απλοί μεταφορείς ειδήσεων, προείχε η ουδέτερη στάση τους απέναντι στην είδηση. Στις σημερινές συνθήκες, η ουδετερότητα αυτή είναι αντίθετη με την εντατική επεξεργασία πληθώρας πληροφοριών, διότι ο δημοσιογράφος έχει πλέον κολοσσιαίες δυνατότητες επιλογής πηγών. 

Γι αυτό τον λόγο, αρκετοί δημοσιογράφοι υποστηρίζουν ότι η πολυπλοκότητα των γεγονότων που συνθέτουν μία είδηση και οι τρόποι κάλυψης της επικαιρότητας κάνουν σχεδόν αδύνατη την αντικειμενικότητα –έννοια που θα πρέπει, ως εκ τούτου, να εγκαταλειφθεί.

Ωστόσο, η άποψη αυτή αμφισβητείται από άλλους δημοσιογράφους (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων), οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η δυσκολία της επίτευξης ενός στόχου δεν σημαίνει ότι ο τελευταίος παύει να υπάρχει και άρα δεν θα πρέπει να αναζητείται για να επιτευχθεί. Κατά την άποψή μας, μπροστά στα φαινόμενα που περιγράψαμε, ο δημοσιογράφος έχει καθήκον να ψάχνει να βρει νέες αρχές πιο εξειδικευμένης και εκλεπτυσμένης αντικειμενικότητας, που θα πειθαρχεί την επεξεργαστική διαδικασία.

Χρήσιμο πρότυπο, από την άποψη αυτή, για την απαιτούμενη νέα αντικειμενικότητα θα μπορούσε να αναζητηθεί στην διαδικασία των επιστημονικών μεθόδων. Στοιχεία από τις τελευταίες μπορούν να γίνουν και χρήσιμα δημοσιογραφικά εργαλεία, αρκεί βέβαια οι δημοσιογράφοι να θέλουν, να μπορούν και να επιδιώκουν να τα χρησιμοποιήσουν. Η επιστήμη είναι εξ ορισμού αντικειμενική και οι κανόνες που χρησιμοποιεί για την ανακάλυψη και κατανομή της αλήθειας μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για την ικανοποίηση των νέων δημοσιογραφικών αναγκών –αυτών, βέβαια, της σοβαρής και υπεύθυνης δημοσιογραφίας.

Έτσι, στις νέες συνθήκες, η νέα δημοσιογραφία στην καταγραφή, ανάλυση και διερεύνηση των γεγονότων, θα πρέπει να εφαρμόζει πρώτον τις επιστημονικές αρχές της υπόθεσης-απόδειξης-επαλήθευσης ή και διάψευσης. Επίσης, ο σύγχρονος δημοσιογράφος θα πρέπει να αναζητά, κατά το αριστοτελικό πρότυπο, την άκρη. Το να σκέπτεται ή να εξετάζει κανείς το κάθε γεγονός από την αρχή και έως την άκρη και πάλι από την αρχή και πάλι έως την άκρη, αυτό θα πει προβληματισμός.

Ο τελευταίος είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπινου «λόγου», δηλαδή μία ειδική διάσταση του στοχασμού. Μια τέτοια επίπονη και ατέλειωτη διαδικασία έχει τεράστιο ηθικό νόημα, ταυτόχρονα όμως πλάθει και την αντίληψη για την πραγματικότητα που πρέπει να επεξεργαστεί ο δημοσιογράφος. Εννοείται ότι εκείνος που επιχειρεί και κατορθώνει να εκτελέσει το έργο τούτο, μπορεί σε μεγάλο βαθμό να συλλαμβάνει και να διατυπώνει αλήθειες με σημασία. 

Στην νέα δημοσιογραφία, όμως, κύριο γνώρισμα αυτής της τελικής της μορφής θα πρέπει να είναι η παροχή της δυνατότητας και σε τρίτους να επαληθεύσουν και αυτοί τα όσα γράφει ή λέει ο δημοσιογράφος. Πρόκειται για το φαινόμενο της διπλοτυπικής δημοσιογραφίας (replicability), η οποία, κατά την γνώμη μας, δεν αποκλείεται να συνιστά και προωθημένη μορφή δημοκρατίας.

Το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από όσα προηγούνται είναι αυτό της ανάγκης να επαναθεωρηθούν πάγιες δημοσιογραφικές αρχές και, κυρίως, να επανεξεταστούν σε βάθος τα εκπαιδευτικά προγράμματα ιδιωτικών και κρατικών δημοσιογραφικών σχολών. Καλό θα ήταν, τέλος, και οι ποικίλες ενώσεις συντακτών στην χώρα μας να εμβαθύνουν στις νέες συνθήκες και τις εξελίξεις που αυτές συνεπάγονται και αναλόγως να επαναπροσδιορίσουν τις λειτουργίες, τις δράσεις και τις πρωτοβουλίες τους. 

Μέσα στον νέο κόσμο που δημιουργείται, ρόλος των δημοσιογράφων είναι η σε πολλαπλά επίπεδα ευαισθητοποίηση του κοινού πάνω σε θέματα περιβάλλοντος και ποιότητας ζωής. Απαιτείται ακόμα στενότερη επικοινωνία τους με τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, στο μέτρο όμως που οι τελευταίες εξυπηρετούν ξεκάθαρους στόχους αναβάθμισης της κοινωνίας των πολιτών.

Έχουμε μπει για καλά, συνεπώς, στην εποχή της μεταδημοσιογραφίας, στην διάρκεια της οποίας το εδώ τοπίο θα αλλάξει ριζικά. Επ’ αυτού, όμως, θα επανέλθουμε.

κ. Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου/europeanbusinessreview άρθρο:"Η πληγή του κρατισμού και οι συνέπειες της"

Η πληγή του κρατισμού και οι συνέπειες της

Η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας είναι αποτέλεσμα του κρατισμού και όχι της διεθνούς χρηματοοικονομικής κρίσης
Από: Athanase Papandropoulos - Δημοσίευση: Δημοσίευση: Πέμπτη, 3 Μαρτίου 2016

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Όπως δεν υπάρχει τέλειος ανθρώπινος οργανισμός, έτσι είναι αδύνατον να υπάρχουν και τέλεια συστήματα που να αφορούν τον άνθρωπο και την ζωή του. Κατά συνέπεια, από τότε που οι άνθρωποι ζουν εν κοινωνία, όπως θα έλεγε και ο Τσώρτσιλ, επιλέγουν τα χειρότερα συστήματα ελλείψει καλύτερων.

Υπό αυτή την έννοια, ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι το χειρότερο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, ελλείψει καλύτερου. Ως τέτοιο δε, βάλλεται συνεπώς από τους εχθρούς του –οι οποίοι βεβαίως δεν έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο. 

Από τις αρχές του 21ου αιώνα, έτσι, με δεδομένη την κατάρρευση του κομμουνισμού στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες για την πορεία του κόσμου μας, σύμφωνα με τις οποίες για όλα τα δεινά του πλανήτη δεν φταίνε οι άνθρωποι που τον κατοικούν αλλά το σύστημα που εφαρμόζουν. Και, φυσικά, αυτό δεν είναι άλλο από τον καπιταλισμό.

Πλην όμως, οι διάφοροι θεωρητικοί του είδους αποφεύγουν να προσδιορίσουν για ποιον καπιταλισμό ομιλούν. Γι αυτό προσφεύγουν στην πιο εύκολη θεωρητική προσέγγιση, που είναι αυτή των ανισοτήτων. Ο υποψήφιος των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, Μπέρνι Σάντερς, λόγου χάρη, επικαλείται στατιστικές για τις οικονομικές ανισότητες στον κόσμο που δείχνουν ότι οι πλούσιοι γίνονται διαρκώς πλουσιότεροι και οι πτωχοί πτωχότεροι. Ανάλογα στοιχεία έχει φέρει στο φως και ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικεττύ με το βιβλίο του «Το Κεφάλαιο τον 21ο Αιώνα», που έκανε πάταγο προ διετίας.

Η αλήθεια είναι πως παγκοσμίως τα ανωτέρω έχουν κάποια βάση. Δύσκολα μπορεί να αντικρούσει κανείς το ότι η συγκέντρωση κεφαλαίων σε λίγους οδηγεί στην αναπαραγωγή του πλούτου για λογαριασμό τους και το ότι εντείνει τις οικονομικές ανισότητες. Και επομένως ότι ο γεννήτωρ της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι εν πολλοίς ο καπιταλισμός, που ως σύστημα αναμφίβολα διέρχεται και αυτός κρίση.

Για την Ελλάδα, όμως, δεν ισχύει το ίδιο. Ο γεννήτωρ της δικής μας κρίσης είναι ο εγχώριος σοσιαλισμός και ο κρατισμός που αναπόφευκτα τον συνοδεύει.

Τα προβλήματα στην χώρα μας δεν είναι προϊόν του καπιταλισμού και της ελεύθερης οικονομίας, η οποία άλλωστε ουδέποτε λειτούργησε πραγματικά. Είναι αποτέλεσμα του κρατισμού. Η κρίση που πλήττει την ελληνική οικονομία επί έξι χρόνια άρχισε με την δημοσιονομική εκτροπή του 2009. Και ο κύριος λόγος που συνεχίζεται είναι διότι οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν να αυξάνουν τους φόρους και να μην μειώνουν τις δημόσιες δαπάνες, με συνέπεια να έχουν καταδικάσει την οικονομία σε παρατεινόμενη ύφεση.

Έτσι, όπως μάς έλεγε πρόσφατα και ο καθηγητής Οικονομίας και πρώην υπουργός κ. Τάσος Γιαννίτσης, η τελευταία δημιουργεί τεράστιες ανισότητες και στρεβλώνει σε όλα τα επίπεδα όλες τις οικονομικές λειτουργίες και τις κοινωνικές ισορροπίες. Ευνοεί δε, παράλληλα, και παραοικονομικές δραστηριότητες, που με την σειρά τους ωθούν προς την φοροδιαφυγή.

Κατά συνέπεια, στην Ελλάδα οι φόροι αντί να αναδιανέμουν το εισόδημα, αποβαίνουν εις βάρος των έντιμων φορολογουμένων. Και το αποτέλεσμα είναι να ευνοούνται οι κατά σύστημα φοροδιαφεύγοντες και να πληρώνουν τα σπασμένα οι υπόλοιποι.

Έτσι επήλθε η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, για την οποία μιλούν όλοι σήμερα. Και η ευθύνη δεν ανήκει στην τρόϊκα, που από την πρώτη στιγμή επέμενε να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες και να περιοριστεί ο δημόσιος τομέας. Ανάγεται στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αρχικά, της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην συνέχεια και του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, που δεν εννοούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της οικονομίας στην ρίζα του –με την συρρίκνωση, δηλαδή, του πολυδάπανου και αναποτελεσματικού κράτους.

Αν το κράτος δεν συρρικνωθεί και δεν γίνει αποτελεσματικότερο, η κατάρρευση της χώρας θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Μία χώρα στην οποία ένας εργαζόμενος συντηρεί έναν συνταξιούχο και έναν άνεργο καταβάλλοντας στο κράτος το μισό εισόδημά του, δεν μπορεί ούτε να αναπτυχθεί, αλλά ούτε καν να επιβιώσει. Όσοι θέλουν, ας καταλάβουν αυτή την αμείλικτη πραγματικότητα πριν τους ισοπεδώσει…

Tι είναι η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ»..για όσους δεν γνωρίζουν.

Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» γεννήθηκε το 2000,ως συνέχεια του Περιοδικού «ΑΧΑΡΝΕΩΝ Έργα». Δημιουργήθηκε από Επαγγελματίες Εκδότες με δεκαετίες στον τομέα της Διαφήμισης, των Εκδόσεων και των Δημοσίων Σχέσεων και αρχικά ήταν μια Υπερτοπική Εφημερίδα με κύριο αντικείμενο το Αυτοδιοικητικό Ρεπορτάζ.

Επί χρόνια, κυκλοφορούσε την έντυπη έκδοσή της σε ένα ικανότατο τιράζ (5000 καλαίσθητων φύλλων εβδομαδιαίως) και εντυπωσίαζε με την ποιότητα της εμφάνισης και το ουσιώδες, μαχητικό και έντιμο περιεχόμενο της. Η δύναμη της Πένας της Εφημερίδας, η Ειλικρίνεια, οι Ερευνές της που έφερναν πάντα ουσιαστικό αποτέλεσμα ενημέρωσης, την έφεραν πολύ γρήγορα πρώτη στην προτίμηση των αναγνωστών και γρήγορα εξελίχθηκε σε Εφημερίδα Γνώμης και όχι μόνον για την Περιφέρεια στην οποία κυκλοφορούσε.

=Επι είκοσι δύο (22) χρόνια, στήριζε και στηρίζει τον Απόδημο Ελληνισμό, χωρίς καμία-ούτε την παραμικρή- διακοπή

. =Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, προέβαλε με αίσθηση καθήκοντος κάθε ξεχωριστό, έντιμο και υπεύθυνο Πολιτικό τόσο της Τοπικής όσο και της Κεντρικής Πολιτικής Σκηνής. Στις σελίδες της, θα βρείτε ακόμα και σήμερα μόνο άξιες και χρήσιμες Πολιτικές Προσωπικότητες αλλά και ενημέρωση από κάθε Κόμμα της Ελληνικής Βουλής. Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ουδέποτε διαχώρησε τους αναγνώστες της ανάλογα με τα πολιτικά τους πιστεύω. Επραττε και πράττει το καθήκον της, ενημερώνοντας όλους τους Ελληνες, ως όφειλε και οφείλει.

=Επί είκοσι δυο ολόκληρα χρόνια, δίνει βήμα στους αδέσμευτους, τους επιτυχημένους, τους γνώστες και θιασώτες της Αλήθειας. Στηρίζει τον Θεσμό της Ελληνικής Οικογένειας, την Παιδεία, την Ελληνική Ιστορία, προβάλλει με όλες της τις δυνάμεις τους Αδελφούς μας απανταχού της Γης, ενημερώνει για τα επιτεύγματα της Επιστήμης, της Επιχειρηματικότητας και πολλά άλλα που πολύ καλά γνωρίζουν οι Αναγνώστες της.

=Επί είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια, ο απλός δημότης –πολίτης, φιλοξενήθηκε στις σελίδες της με μόνη προϋπόθεση την ειλικρινή και αντικειμενική γραφή και την ελεύθερη Γνώμη, η οποία ΟΥΔΕΠΟΤΕ λογοκρίθηκε.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ», στην σημερινή ηλεκτρονική έκδοσή της, είναι ένα βήμα Ισονομίας και Ισοπολιτείας, έννοιες απόλυτα επιθυμητές, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας. Είναι ο δικτυακός τόπος της έκφρασης του πολίτη και της εποικοδομητικής κριτικής, μακριά από κάθε στήριξη αφού δεν τυγχάνει οικονομικής υποστήριξης από Δήμους, Κυβερνήσεις ή όποιους άλλους Δημόσιους ή Ιδιωτικούς Φορείς, δεν έχει χορηγούς, ή οποιασδήποτε μορφής υποστηρικτές. Τυγχάνει όμως του Διεθνούς σεβασμού αφού φιλοξενεί ενημέρωση από αρκετά ξένα Κράτη, πράγμα που της περιποιεί βεβαίως, μέγιστη τιμή.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διέγραψε μια αξιοζήλευτη πορεία και προχώρησε με μοναδική επιτυχία στην ηλεκτρονική παρουσία -με παγκόσμια εμβέλεια- της έκδοσης «ΑΘΥΒΟΛΕΣ 2003-2022», μια φιλόδοξη ΚΡΗΤΙΚΗ Πολιτιστική Παρουσία όχι μόνο για την Κρήτη, όχι μόνο για την Χώρα μας, αλλά όλη την Γη, όπου ζουν και αναπνέουν μοναδικά παιδιά της, οι Κρήτες και οι Κρήσσες της και ανθίζουν σαν λουλούδια τα Ήθη και τα Έθιμά της.

Η Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» διεκδίκησε και κέρδισε την αποδοχή και τον σεβασμό που της ανήκει, με «εξετάσεις» εικοσιδύο ολόκληρων ετών, με συνεχείς αιματηρούς αγώνες κατά της τοπικής διαπλοκής, με αγώνα επιβίωσης σε πολύ δύσκολους καιρούς, με Εντιμότητα, αίσθηση Καθήκοντος και Ευθύνης.

Acharnon Gordium Bond

Acharnon Gordium Bond
Toπικό Μέσο Μαζικής ενημέρωσης ("θυγατρικό" της "ΠΟΛΙΤΙΚΗ"),ΜΙΑ ΚΡΑΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ 170.000 Ελλήνων Πολιτών. Είκοσι ολόκληρα χρόνια ζωής (2000-2021) και αγώνων στην καταγραφή και υπεράσπιση της Αλήθειας για τον πολύπαθο τόπο των Αχαρνών.

Η "ΑΚΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ" ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΧΑΡΝΩΝ

AΡΘΡΑ «Αcharneon Gordium Bond» blog ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ στον ΔήμοΑχαρνών

1)ΣΩΜΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ: «..ως προς τη λειτουργία του νέου Κοιμητηρίου Δήμου Αχαρνών»

https://politikinews.blogspot.gr/2018/02/blog-post_99.html

2)ΔΗΜΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ: "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΣΤΟ ΛΕΗΛΑΤΗΜΕΝΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΥΛΙΖΑΣ"; ρωτούν ξανά και ξανά οι δημότες Αχαρνών!ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;;;

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/blog-post.html

3)ΑΧΑΡΝΕΣ: ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ ΑΚΥΡΩΣΗΣ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ2007 ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΝΤΟΥΡΟ

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/2007.html

π.Δημάρχου κ. ΣΩΤΗΡΗ ΝΤΟΥΡΟΥ, προφίλ:

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/blog-post_27.html

ΔΗΜΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ Αcharnes Gordium Bond:απάντηση σε αναγνώστη: -«Γιατί δεν υπάρχουν Εφημερίδες σε μια τόσο μεγάλη πόλη;»

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/charnes-gordium-bond.html

Πως κατασκευάζονται "ένοχοι" ..σενάρια απίστευτα..

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/charnes-gordium-bond-1.html


Άγνωστη έως σήμερα η μοίρα των ΚΟΙΝΣΕΠ που ιδρύθηκαν απο το δίδυμο "ΝΤΟΥΡΟΣ ΚΡΗΜΝΙΑΝΙΩΤΗΣ"

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/acharnon-gordium-bond_84.html

"Acharnes Gordium Bond": απαντήσεις σε αναγνώστες

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/blog-post_49.html

"Acharnon Gordium Bond":επερχόμενο άρθρο με τίτλο "ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ"

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/acharnon-gordium-bond_14.html

ΑΧΑΡΝΕΣ-Acharnes Gordium Bond:"Ο ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΕΛΕΓΚΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΓΚΤΟΣ.." γράφει η ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝAΚΗ σε ταλαίπωρο αναγνώστη

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/acharne-gordium-bond.html

ΑΧΑΡΝΕΣ-Acharneon Gordium Bond: απάντηση σε αναγνώστη για τον ΚΩΔΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ-ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ και υπαλλήλων Ν.Π.Δ.Δ.

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/acharneon-gordium-bondq.html

ΑΧΑΡΝΕΣ-Acharnon Gordium Bond:Άγνωστη έως σήμερα η μοίρα των ΚΟΙΝΣΕΠ που ιδρύθηκαν απο το δίδυμο "ΝΤΟΥΡΟΣ ΚΡΗΜΝΙΑΝΙΩΤΗΣ"

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/acharnon-gordium-bond_84.html

ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ Ανοιχτή Επιστολή προς τα μέλη του ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ-Διοικητικού Συμβουλίου Αχαρνών με θέμα:"...ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ από τον τ. Δήμαρχο κ. ΣΩΤΗΡΗ ΝΤΟΥΡΟ"

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/blog-post_80.html

Αcharnes Gordium Bond-Για την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και την ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΧΑΡΝΩΝ "Σενάριο 1ο: Γράφει η σεναριογράφος Μ.Χ.Β"

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/charnes-gordium-bond-1.html

ΜΑΡΙΑΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ BLOG THΣ:Η ΦΙΜΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΥ «ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ» ΤΩΝ ΑΧΑΡΝΩΝ

https://politikinews.blogspot.gr/2018/03/acharneon-gordium-bond-blog.html

ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΗΣ-ΠΑΡΝΗΘΑΣ ΑΠΟ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΓΗΣ

Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράψω και τώρα που καίγεται η Βαρυμπόμπη. Το ήξερα, το περίμενα. Οι καταπατητές της περιοχής που δρούν εδώ και δεκάδες χρόνια ανενόχλητοι στην περιοχή της Βαρυμπόμπης δεν έχουν σταματημό, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΓΧΟ.

Θέλοντας να πουλήσουν ό,τι ακόμα προλάβουν και ιδιαίτερα «ΔΙΑ ΛΟΓΟΥ» χωρίς συμβόλαια και νόμιμες διαδικασίες, δεν θα αφήσουν ούτε ένα χλωρό φύλλο ούτε στην Βαρυμπόμπη ούτε στην Πάρνηθα. Αυτό που τους εμποδίζει είναι ο χαρακτηρισμός «δασικά» των εκτάσεων και αυτόν θα πολεμήσουν με τον δικό τους «μοναδικό» τρόπο. Οι «κωφοί» του τόπου, τα πουλημένα τομάρια που συναινούν δια της σιωπής τους, ή «μυξοκλαίνε» για τα καμένα δάση έχουν τεράστια ευθύνη. Κανείς δεν τους πιστεύει πια και η Πάρνηθα είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ αν δεν γίνει κάτι. Από ποιους; Μόνο στον Δένδια έχω αυτή την στιγμή εμπιστοσύνη, σε κανέναν άλλον. Όλα στον τόπο μου ΕΧΟΥΝ ΞΕΠΟΥΛΗΘΕΙ εδώ και 30 χρόνια. Αποχαιρετήστε για πάντα την Πάρνηθα ΑΝ Ο ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΗΣ, ποιοι τις κάνουν, με ποιο τρόπο, ποιοι ενέχονται, τι περιουσίες έχουν αποκτήσει, πως πουλάνε, τι έχει απομείνει για να πωληθεί.

Και μόνο αν η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ κινηθεί ΑΜΕΣΩΣ. Αλλιώς, η Πάρνηθα είναι ήδη ΧΘΕΣ. Όπως και η Βαρυμπόμπη.

ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ ΒΑΒΟΥΡΑΝΑΚΗ